زبانم لال، که شکوه نگویم ولی چشم‌هایم نیز کور و گوش‌هایم نیز کر باد از نیش روزگار... همین دیروز را یادت می‌آید؟ آزمون روزگار را خوب نگذراندم. آخر چون کودکان سر به هوا از این بالا بالا رفتن‌ها و پایین پایین آمدن‌ها لذّت بردم. فقط. وقتی فرصت تمام شد برایم پرتگاهی ساختند تا پایین بیایم؛ هیچ نمی‌دانستم باید می‌آموختم و پریدم. من سراب دیدم. آغوش تو آن سرابی بود که از گذشتم و بر زمین کوفتم.
و من منتفرم از آدم‌های پشت نام روزگار. متنفرم از علاقه‌ای که باید به آن آدم‌ها باشد. متنفرم از نامیدن برخی به روزگار.
نعشم روی زمین است هنوز و روحم کَند از کالبد و بالابالا رفت و پایین‌پایین آمد و برای تو راز آلود نوشت تا نامحرمان خسته شوند ازین بالابالا رفتن‌ها و پایین‌پایین آمدن‌ها. و تو به یاد آوری لحظات را.
باز هم دستان من یخ کرده است و از سرما سرخ شده است تا تو دستانم را در دستت بگیری و ها کنی. باز هم من ترسیده‌ام از صدای واق واق‌شان، تا مرا به آغوش بکشی. باز هم می‌خواهم جلو جلو راه بروم و تو پشتیبانم شوی. و باز هم من نقش بر زمین شده‌ام تا سراسیمه مرا از جایم بلند کنی و حلاوت در دهانم گذاری. هی! کجا می‌روی...؟ من این بالا گیر افتاده‌ام باز، تا تو از رفتن بایستی و به سوی من بیایی. باز هم من تشنه‌ام...
امّا من بار دیگر نمی‌توانم این درس را تمام کنم و به آزمون بنشینم.
بیا بنشین کنارم... بیا. می‌خواهم در ِ گوشی با تو حرف بزنم. می‌خواهم در ِگوشت بگویم که مرا از آن بالا به پایین هول داده‌اند.
از گوشی هوشمند چه استفاده‌ای می‌کنین؟
برخورد عملی اکثر افراد اینطوریه که گوشی هوشمند و اینترنتِ همراه اختراع شده که تلگرام چک کنن!
وقتی چک کردن تلگرام تموم می‌شه، رو می‌کنن به فلانی می‌گن من اگه بخوام برم مترو حسن‌آباد/ خیابان زرتشت/ سینما فلسطین /... باید از کجا برم؟
به نظرم اولین چیزی که هر صاحب گوشی هوشمندی باید بدونه اینه که اساسا سرنخ جواب هرچیزی توی گوگل هست، در مرحله‌ی بعد باید بلد باشه توی گوگل جستجو کنه.
برای جستجو توی گوگل باید کلمات اساسی رو از کلی به جزئی بنویسه! جمله‌ی سوالی شامل فعل و مفعول و علامت سوال لازم نیست! اصلا بده! مثلا می‌خواید برنامه‌ی نقشه‌ی متروی تهران رو دانلود کنید، می‌تونید توی گوگل جستجو کنید و از اون‌جا به صفحه‌ی نصب برنامه برید. با توجه به نوع سیستم عامل گوشی‌تون android/ios بنویسید: google play/app store نقشه مترو تهران یا معادل انگلیسی‌ش رو. معمولا کلمات انگلیسی نتیجه‌ی بهتری دارن! مهم نیست بلد نیستید، هرطور بلدید بنویسید، خود گوگل درستش رو پیشنهاد می‌ده! از این قابلیت وقتی می‌خواید املای درست یه کلمه[فارسی یا انگلیسی] رو هم بدونید، استفاده کنید. دیگه هیچ‌جوره داشتن غلط املایی توی متن توجیه نداره.
با توجه به قسمت قبل الان باید هرکس بتونه روی گوشی‌ش برنامه نصب و حذف کنه! google play/ کافه بازار/ app store مخزن برنامه هستند که بسته به اینکه سیستم عامل گوشی‌تون androidه یا ios حداقل یکی از این‌ها روی گوشی‌تون نصبه. از این طریق می‌تونید اسم برنامه‌ها رو توی این‌ها جستجو کنید و نصب کنید.
بعد از این، هرکسی که گوشی هوشمند داره باید بدونه که نقشه اختراع شده! و گوگل جان زحمت کشیده و یه نقشه‌ی خوبی رو ارائه داده.
استفاده از google maps محدودیت خاصی نداره. هم می‌تونید اسم مکان خاص مثل سینما، پارک و ... رو جستجو کنید[حتی به فارسی] و هم اسم خیابان و کوچه رو. برای پیدا کردن خیابان بهتره اسم شهر و محله رو هم قبلش بزنید تا درست به همون جایی که می‌خواید ببردتون.
علاوه بر استفاده از کل نقشه، چند تا کار مهم هم می‌تونید با google maps انجام بدید. یکی اینکه روی جایی که می‌خواید برید یا ذخیره کنید لمس طولانی(long touch) کنید.
وقتی می‌خواید به کسی آدرس بدید به جای گرفتن screenshot، بعد از لمس طولانی، گزینه‌ی share رو انتخاب کنید و همین‌طور جایی که می خواید لینک رو بفرستید انتخاب کنید؛ مثلا تلگرام. بعد از فرستادن لینک یک بار خودتون اون رو باز کنید و ببینید آیا همون جایی از نقشه‌ست که می‌خواید؟ مثلا مدتی بود که google maps توی این نقشه‌ی به اشتراک گذاشته شده، پین یا علامت رو نشون نمی‌داد و فاجعه بود!
کار مهم دیگه‌ای که بعد از لمس طولانی می‌تونید انجام بدید، اینه که مکان مورد نظرتون رو با استفاده از گزینه‌ی save ذخیره کنید و با استفاده از گزینه‌ی label اگه اسم خاصی نداره، بهش نام یا عنوانی اختصاص بدید که بعدا بدونید کجا بود؛ مثلا خونه‌ی فلانی!
شاید اصلی‌ترین کاری که با google maps انجام می‌دید اینه که مسیر رسیدن به محل مورد نظر رو بهتون می‌گه. بعد از لمس طولانی روی مکان دلخواه، گزینه‌ی مسیریابی که معمولا پایین سمت راست صفحه هست رو بزنید. علاوه بر مسیر، میزان ترافیک و زمان رسیدن به اون محل رو هم اعلام می‌کنه!
حالا دیگه وقتی برید مسافرت، راننده‌ی تاکسی نمی‌تونه بی‌خود و بی‌جهت شما رو توی شهر بچرخونه و پول اضافه‌ای بگیره!
شاید باورتون نشه ولی امشب می‌خواستم راجع به برنامه‌ی تاچسی(touchsi) و سرویسی که ارائه می‌کنه بنویسم! حس کردم بهتره یکم مقدمه‌ی مفید بگم!
تاچسی یه سرویس درخواست ماشین از طریق اینترنته که توی شهر مشهد فعالیت می‌کنه. اگه توی تهران زندگی می‌کنید با سرویس‌های مشابه مثل اسنپ، تپ‌سی، کارپینو آشنایید. فکر کنم توی اصفهان و شیراز هم قرار بود راه بیفته ولی من از کم و کیف‌شون خبر ندارم.
توی همه‌ی این برنامه‌ها، مبدا و مقصد رو روی نقشه مشخص می‌کنید، برنامه تخمینی از قیمت می‌ده و باید منتظر باشید تا درخواستی که ارسال کردید رو یه ماشینی از این مجموعه قبول کنه و بیاد سوارتون کنه. وقتی به مقصد رسیدید به صورت نقد یا اینترنتی می‌تونید کرایه‌تون رو بدید. تازه بعد از اتمام سفر هم نظرتون رو نسبت به راننده و ماشین‌ش می‌پرسه.
مزیت این سرویس‌ها راحتی و قیمت پایین‌تر و البته مشخص‌شون نسبت به ماشین‌های دربستیه! مثلا توی مشهد اگه از تاچسی استفاده کنید می‌تونید از حرم امام رضا(ع) تا کوهسنگی رو با ۶ هزار تومان برید؛ در حالی که مشهدیا می‌دونن که آژانس معمولا ۱۰ ۱۲ هزار تومان می‌گیره.
چیزی که بخصوص ابتدای راه‌اندازی این سرویس‌ها خیلی به چشم میاد رفتار محترمانه‌ی راننده‌ها با مسافرهاست. این سرویس‌ها معمولا کلاس‌های توجیهی برای راننده‌ها دارند و در صورتی که امتیاز پایینی به راننده بدید یا در توضیحاتش بنویسید ناراضی بودید به راننده‌ها تذکر می‌دن و البته بعضیاشون روش‌های فنی هم برای تنبیه دارن. مثلا تعداد درخواست‌های کمتری رو به کسی که امتیازش پایینه نشون می‌دن که البته این کار عمومیت نداره.
امیدوارم اگه ساکن مشهد هستید یا درسفر بعدی‌تون به مشهد از تاچسی استفاده کنید و اگه کِیفِبِل(keifable) بود، کیف کنید! :دی
امروز که رفتم حرم خیلی شلوغ بود. نمی‌دونم چرا سِرّ نمی‌شم نسبت به بعضی چیز‌ها. اینکه توی جاهای عمومی هرکی باید از سمت راست خودش حرکت کنه، فقط مربوط به حرم نیست ولی تاثیرش توی حرم خیلی مشهوده.
رفتار خیلی‌ها توی حرم رو درک نمی‌کنم. راستش کم کم دارم فکر می‌کنم شاید بعضی از آدم‌ها توی حرم چیزهایی رو می‌بینن که من نمی‌بینم؛ نمی‌فهمم؛ پس درکشون نمی‌کنم ولی اذیت می‌شم؛ هم از این فشاری که از در ورودی بیرونی شروع می‌شه و احتمالا نزدیک به ضریح به اوج خودش می‌رسه_می‌گم احتمالا چون به ضریح نزدیک نمی‌شم_ و هم از این دوگانه‌ی توی ذهنم که اسمشو گذاشتم: شوق و هول. شوق به امام معصوم خیلی پسندیده‌ست اما هول دادن مردم... چی بگم والا. من از امام رضا(ع) خواستم همه از جمله خودم رو هدایت کنه.
امروز توی حرم، من داشتم امتحان عملی مطالب روز ۷۲ رو می‌دادم. حتی حضرت باری‌تعالی هم یه امتحانی می‌گیره که توی جزوه نیست. امتحان این بود که گله به گله توی حرم سخنرانی بود و جناب سخنران حرف‌هایی می‌زد که با تعلیمات دینی من جور نبود و فرم سخنرانی‌ش هم نسبت به سخنرانی‌هایی که گوش می‌کردم، برام قابل تحمل نبود.
اولش یکم هول شدم و حرص خوردم! بعد یه بزرگی تو ذهنم گفت: خدا دو تا گوش داده که از یکی حرف بره تو، از اون یکی هم بره بیرون!
بعد به این فکر کردم که آقای سخنران واسطه‌ست. لحن حرف زدنش و توضیحاتی که از خودش به موضوع اضافه می‌کنه، خوب نیست. هم حرص می‌خوردم هم ذهنم رو مجبور می‌کردم مفهوم حرف‌هاش رو توی یه جمله‌بندی دیگه ارائه بده. تا حدی با مشغول کردن ذهنم موفق شدم حالت تدافعی ذهنم رو تغییر بدم و گوش بدم. وقتی متوجه حالت تدافعی ذهنم شدم دوباره به تئوری انتخاب فکر کردم که من مجبور نیستم حتی توی ذهنم بپذیرم، چه برسه به عمل.
اصلا به این روشنی و راحتی نیست! اون لحظه صدای بلند سخنران که بود هیچ، توی ذهنم انگار چند نفر همزمان باهم حرف می‌زدن!
«چرا نشستی این چرت و پرت‌ها رو گوش می‌کنی»
«سعی کن به خودت مسلط باشی»
«مزخرف خالص»
«داداش شما درس اخلاقت رو چند شدی؟»
«امان از حکم کلی دادن، امااان!»
«نظرش رو می‌گه دیگه!»
یه روشی که اکثرا جواب می‌ده اینه که آدم خودشو بندازه تو رودربایستی خودش!
در عین حرص خوردن به خودم گفتم چون شما خیلی صبوری(!!!) ایشون اومدن سخنرانی‌شونو به یه آدم مخالف با افکارشون ارائه بدن، بازخورد بگیرن!
این تا حد خوبی جواب داد. مثل خرید میوه، حرفایی که به نظرم درست بود رو سوا کردم و بقیه‌ش رو اجازه دادم رد شه! «فبشر عباد الذین یستمعون القول و یتبعون احسنه»طوری!!!
وقتی می‌دونم یه کاری مثل شنیدن همه‌ی حرفا خوبه و ذهنم داره بازی در میاره و نمی‌پذیره، سعی می‌کنم بازی‌گونه باهاش برخورد کنم، بهتره! «آ آ باز کن، باز کن، وییییژژژ هواپیمااا میااااد!»
یه نیم ساعتی که با خودم درگیر بودم و به مرحله‌ای رسیدم که در کمال آرامش حرف‌های اون بنده خدا رو گوش بدم، آقا زنگ زد که کجایی بیا فلان‌جا!
راستش نمی‌دونم چقدر این روش‌ها مفیدن و جواب می‌دن ولی فکر می‌کنم نوشتن از روش‌های شخصی بهترین راهی‌ه که بقیه هم تشویق بشن که از روش‌های شخصی خودشون بگن! اگه بگن!