روز ۴۷ - تایپیست جدید(۳)

[توجه! این پست دارای موسیقی متنی است که به صورت خودکار پخش می‌شود و به دریافت بیشتر نوشته کمک می‌کند. لطفا وارد صفحه‌ی پست شوید.]

 

هر روز دختر می‌آمد، جلوی صندلی‌اش می‌ایستاد، پشت مانتویش را بالا می‌گرفت؛ با مکثی می‌نشست و پشت مانتو را رها می‌کرد. کارهای تایپ روی روال خود پیش می‌رفتند و داستانِ روزهای عجیب و غریب بودن دختر فراموش شده بود. دیگر برای بقیه فرقی نداشت که او کجا می‌نشیند یا چطور می‌نشیند. حتی همکارش فراموش کرده بود که چطور کسی که می‌تواند تند تایپ کند، نمی‌تواند تند پاک کند.

دختر برای آن‌که بتواند با دکمه‌ها بازی کند، صبح‌ها زودتر از بقیه می‌آمد و عصرها دیرتر از بقیه شرکت را ترک می‌کرد. در زمانی که کسی نیامده بود می‌توانست با خیال راحت، سرْ وقتِ کی‌بورد برود و کشف و شهود کند. آدم‌ها که می‌آمدند او هم از کمد جادوییِ تخیلاتش بیرون می‌آمد و کی‌بورد هم مانند زمانی که اندی یا مادرش در داستان اسباب‌بازی‌ها به اتاق وارد می‌شدند و اسباب بازی‌ها خودشان را بی‌حرکت و بی‌جان جلوه می‌دادند،‌ مانند یک کی‌بورد معمولی می‌نمود.
در یکی از روزها که همه شرکت را ترک کردند صدای ممتد و تکراری حاصل از فشردن دکمه‌ها قطع شد. دختر نگاهی به برگه و متنی که باید تایپ می‌کرد انداخت. چند دور آن را خواند. سعی کرد کلیت آن را حفظ کند. سپس دست‌هایش را بهم مالید و ورزش داد.

با دو دست تعدادی از حروف را سریع پشت هم تایپ کرد، از سرعتش کاست و یکی یکی دکمه‌ها را زد. سپس یکی از دستانش را از روی کی‌بورد بلند کرد و با دست دیگرش دکمه‌های بعدی کی‌بورد را یکی پشت دیگری فشرد. دکمه‌های کنار هم را از سمت چپ کی‌بورد سریع فشرد و دستش را به سمت راست کی‌بورد برد. برخی از جفت دکمه‌ها را با یکی از دستانش چند بار زد. گاهی همزمان با تکرار کردن دکمه‌ها با یک دستش، با دست دیگرش دکمه‌های دیگر را می‌زد.

تقریبا فراموش کرده بود از روی متن بنویسد. فراموش کرده بود فشردن دکمه‌ها چه تاثیری در متن تایپ شده دارد. فقط صدای دکمه‌ها را می‌شنید. دکمه‌های کی‌بورد را به صورت دو ردیف کلاویه‌های^۱ سیاه در بالا و کلاویه‌های سفید در پایین می‌دید. پاهایش را طوری روی زمین می‌فشرد انگار پدال‌های نامرئی را زیر پاهایش حس می‌کرد. با هیجان خودش را به این سو و آن سو حرکت می‌داد و صداهای ناقص دکمه‌های کی‌بورد را قطعه‌ی «مارسِ ترکیِ» موتزارت می‌شنید. 

در همین احوالات، صدای بهم خوردن درِ شرکت او را متوقف کرد.

 

---

۱ نامِ کلیدهای پیانو

 

 

شاید این داستان ادامه داشته باشه...

روز ۴۵ - تایپیست جدید(۲)

هر روز دختر می‌آمد، جلوی صندلی‌اش می‌ایستاد، پشت مانتویش را بالا می‌گرفت؛ با مکثی می‌نشست و پشت مانتو را رها می‌کرد. کاغذهایی که باید تایپ می‌شدند را مرتب می‌کرد و در کاغذ نگهدار(paper holder) قرار میداد و خط‌کش آن را زیر اولین سطر بالای صفحه می‌برد تا خط به خط آن را تایپ کند و اشتباهی رخ ندهد. وقتی میزش را مهیا می‌کرد، پاهایش را جلو می‌برد و در جای مناسب تنظیم می‌کرد. کمرش را تمام مدت سعی می‌کرد صاف نگه دارد.
دستانش را روی کی‌بورد قرار می‌داد و شروع می‌کرد. روزهای اول مثل تمام تایپیست‌ها کلمات را پشت هم تایپ می‌کرد با ریتم یکنواختی از ضرباهنگ کوفتن دکمه‌ها و صدای ممتد دکمه‌ی space که چون بالا و پایین پریدن دختران سرخوشی دارد.                                                                                          از این دکمه خوشش می‌آمد، صدای شورانگیزی داشت.                                                                                                                                                                                                    بعضی وقتا دوست داشت صدای دکمه‌ی space ادامه داشته باشد و بدون توجه به ادامه‌ی متن آن را می‌زد.                                                                                                                                         ریتم یکنواخت یکی یکی زدن دکمه را دوست نداشت.                                                                                                             بنابراین دو بار زدن و بعد مکث کوتاه را امتحان کرد.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 شبیه صدایی بود که در شب‌های بیابانی راه، وقتی در بالاترین تخت قطار دراز کشید بود می‌شنید.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      وقتی به خودش آمد که نصف صفحه را با فاصله پر کرده بود. نگاهی به دور و برش انداخت ببیند کسی متوجه صدای قطارِ تداعی شده است یا نه.

می‌خواست فاصله‌ها را پاک کند که دکمه‌ی backspace توجهش را به خودش جلب کرد. از دکمه‌هایی که صدای خاصی غیر از بقیه‌ی دکمه‌ها داشتند خوشش می‌آمد. انگار صدای backspace خلاف جهت صدای space در فضا پخش می‌شد. به جای آن‌که فاصله‌ها را با موس انتخاب کند و یک بار backspace را بزند، نگاهی به اطراف انداخت و دکمه را یک‌بار می‌زد و مکث می‌کرد، دوبار می‌زد و مکث می‌کرد، سه بار و چند بار هم امتحان کرد. صدای خام خام می‌داد. ریتمش را کمی تغییر داد. صدای مادرش را می‌شنید که می‌گفت خام، خام، می یام می خو رمت! و سر مادرش را می‌دید که به بدنش نزدیک می‌شد و همراه با خام خام کردن با بینی و لبش او را قلقلک می‌داد. وقتی ریسه می‌رفت، دوباره سرش را عقب می‌برد و این بازی تکرار می‌شد: خام، خام، می یام می خو رمت...
به نیمه‌ی فاصله‌ها که رسید یکی از همکارانش که از قضا در حین عبور از کنار میز دختر دیده بود که او یکی یکی فاصله‌ها را پاک می‌کند، سعی کرد محترمانه به او یاد بدهد که می‌تواند خیلی سریع‌تر از یکی یکی زدن backspace، متنی را پاک کند.

دختر متوجه شد که فعلا نمی‌تواند بقیه‌ی کلیدها را امتحان کند، تشکر کرد و با حالتی جدی از جایی که spaceها او را از متن جدا کرده بودند تایپ کردن را از سر گرفت. به خودش قول داد سر فرصت مناسب بقیه‌ی صداها را کشف کند و حالا وقتش نیست؛ بخصوص که همکار محترم کنجکاو شده بود که چطور کسی می‌تواند تند تایپ کند ولی نمی‌داند چطور تند پاک کند. دختر مجبور بود تا زمانی که همکار محترم از پرسه زدن بی‌خیال شود، با اژدهای درون کی‌بورد بازی کند. اژدهای درون کی‌بورد جست و خیز کنان، زیر حروف متن می‌دود و اگر دختر سریع روی دکمه نمی‌زد که توی سرش بخورد و منگ شود، اژدها کلید را بلند می‌کرد و با نفس آتشین دستش را می‌سوزاند!

در روزهای بعد ادامه دارد...

روز ۴۴ - تایپیست جدید(۱)

از رفتن آخرین تاپیست شرکت، ماه‌ها می‌گذشت. تا استخدام تایپیست جدید کارهای تایپ هر روز به نوبت در شرکت بین افراد به ترتیب حروف الفبا می‌چرخید و غر و فحش و فغانی بود که هر روز به ترتیب حروف الفبا شنیده می‌شد. هر بار که فرد جدیدی برای آزمون استخدام وارد شرکت می‌شد،‌ اعضای شرکت یکی یکی، دو تا دو تا برای استخدامش نذر می‌کردند؛ نه اینکه آدم‌های خیلی معتقدی باشند،‌ نه، انگار دکتر جوابشان کرده بود و راهی نداشتند جز اینکه دست به دامن خدا شوند یکی را از آسمان برایشان بفرستد تا از این وضعیت نجات پیدا کنند! راستش این رفتن‌ها و نماندن‌ها مسئولیت ادای نذر را نیز با خود می‌برد و هر بار بدون اینکه خودشان متوجه باشند، ارزش نذر را بالاتر می‌بردند. کار به جایی رسیده بود که وقتی دختر اولین بار برای آزمون استخدام به شرکت آمد، نذر کردند هر کس ۱۰ درصد حقوقی که در پایان ماه می‌گیرد را به مدت یکسال به فرد استخدام شده بدهد. حالا چند نفر؟ حدود ۱۰۰ نفر! و برای اینکه عدالت باشد، این عدد به صورت درصد درآمد تا مدیر سهم بیشتری در این شادی داشته باشد.
در چند ماه قبل هیچ متقاضی‌ای حاضر نشده بود با شرایط مالی شرکت برای این شغل کنار بیاید در نتیجه همیشه قبل از هر آزمون استخدامی، درباره‌ی شرایط مالی آن صحبت می‌کردند و متقاضی می‌رفت که چرخی بزند و مغازه‌های اطراف را هم ببنید! و اصلا به آزمون نمی‌رسید. این بار هم به آزمون و اینکه دختر چقدر سریع می‌تواند تایپ کند، نرسید چون مدیر شرکت آن‌قدر از اینکه شرایط مالی آن‌چنان اهمیتی برای دختر ندارد و به آن چندرغاز راضی است، ذوق کرد که کم مانده بود بپرد دختر را بغل کند و چرخی بزند و بیندازد هوا! البته این کار را نکرد؛ نه اینکه آدم معتقدی باشد و نمی‌تواند دختر نامحرم مردم را بغل کند، نه! یاد نذر شرکت افتاد. اگر از دهان کسی می‌پرید که آن‌ها چنین نذری کردند چه؟ خدا که از آن بالا نمی‌آمد پایین نذرش را بگیرد، ولی بنده برای هر قدر، حاضر است تا آسمان برود، بگیرد!

در این میان تنها خواسته‌ی دختر این بود که به جای صندلی‌های متعارف پشت میز کامپیوتر یک صندلی بدون تکیه‌گاه پشتی، شبیه به یک مکعب مستطیل ایستاده،‌ شبیه به یک سکو برایش تهیه کنند؛ با بدنه‌ی براق و نشیمن‌گاه مخملین، هر دو به رنگ مشکلی. با اینکه نمی‌فهمیدند چرا و برایشان عجیب بود، کوتاه آمدند و برایش مهیا کردند. لابد پیش خودشان فکر کردند مدتی که رویش بنشیند خسته می‌شود و سراغ همان صندلی از پیش تدارک دیده را می‌گیرد. بعد هم پیش خودشان فکر کردند که اصلا تایپیست ساده را چه به این ادا اطوارها.
روز اول که عضو جدید شرکت را به همکارانش معرفی کردند و صندلی قبلی را از پشت میزی که برای او تدارک دیده بودند برداشتند و صندلی سفارشی‌اش را پشت میزش گذاشتند، پچ پچ‌ها شروع شد. این دیگر از کجا آمده؟ واقعا باید ۱۰ درصد حقوقمان را به این بدهیم؟ کدام احمقی این پیشنهاد را کرد؟ ما چرا حماقت کردیم پذیرفتیم؟! این دیگر چه مدل صندلی است؟! از آن روز به بعد انگار میز این دختر در مسیر جاده‌ی ابریشم گذاشته شده بود. از هر نقطه‌ی شرکت به نقطه‌ی دیگر که می‌خواستند بروند از کنار میز دختر رد می‌شدند. دو تا دو تا، سه تا سه تا می‌رفتند و به میز دختر که می‌رسیدند کنایه‌ها را بلندتر می‌گفتند که بشنود. بعد هم چند نفری از خنده روده‌بر می‌شدند. روزها به همین منوال گذشت، رفته رفته صندلی نامتعارف دختر، عادی شد. انگار این صندلی هم از ابتدا به عنوان نوعی از صندلی‌های کامپیوتر بوده، منتها کسی تا قبل از این نخواسته امتحانش کند.

در روزهای بعد ادامه دارد...