نوشته‌های دل‌آرام

۳۱ مطلب در خرداد ۱۳۹۶ ثبت شده است

روز ۴۷ - تایپیست جدید(۳)

[توجه! این پست دارای موسیقی متنی است که به صورت خودکار پخش می‌شود و به دریافت بیشتر نوشته کمک می‌کند. لطفا وارد صفحه‌ی پست شوید.]

 

هر روز دختر می‌آمد، جلوی صندلی‌اش می‌ایستاد، پشت مانتویش را بالا می‌گرفت؛ با مکثی می‌نشست و پشت مانتو را رها می‌کرد. کارهای تایپ روی روال خود پیش می‌رفتند و داستانِ روزهای عجیب و غریب بودن دختر فراموش شده بود. دیگر برای بقیه فرقی نداشت که او کجا می‌نشیند یا چطور می‌نشیند. حتی همکارش فراموش کرده بود که چطور کسی که می‌تواند تند تایپ کند، نمی‌تواند تند پاک کند.

دختر برای آن‌که بتواند با دکمه‌ها بازی کند، صبح‌ها زودتر از بقیه می‌آمد و عصرها دیرتر از بقیه شرکت را ترک می‌کرد. در زمانی که کسی نیامده بود می‌توانست با خیال راحت، سرْ وقتِ کی‌بورد برود و کشف و شهود کند. آدم‌ها که می‌آمدند او هم از کمد جادوییِ تخیلاتش بیرون می‌آمد و کی‌بورد هم مانند زمانی که اندی یا مادرش در داستان اسباب‌بازی‌ها به اتاق وارد می‌شدند و اسباب بازی‌ها خودشان را بی‌حرکت و بی‌جان جلوه می‌دادند،‌ مانند یک کی‌بورد معمولی می‌نمود.
در یکی از روزها که همه شرکت را ترک کردند صدای ممتد و تکراری حاصل از فشردن دکمه‌ها قطع شد. دختر نگاهی به برگه و متنی که باید تایپ می‌کرد انداخت. چند دور آن را خواند. سعی کرد کلیت آن را حفظ کند. سپس دست‌هایش را بهم مالید و ورزش داد.

با دو دست تعدادی از حروف را سریع پشت هم تایپ کرد، از سرعتش کاست و یکی یکی دکمه‌ها را زد. سپس یکی از دستانش را از روی کی‌بورد بلند کرد و با دست دیگرش دکمه‌های بعدی کی‌بورد را یکی پشت دیگری فشرد. دکمه‌های کنار هم را از سمت چپ کی‌بورد سریع فشرد و دستش را به سمت راست کی‌بورد برد. برخی از جفت دکمه‌ها را با یکی از دستانش چند بار زد. گاهی همزمان با تکرار کردن دکمه‌ها با یک دستش، با دست دیگرش دکمه‌های دیگر را می‌زد.

تقریبا فراموش کرده بود از روی متن بنویسد. فراموش کرده بود فشردن دکمه‌ها چه تاثیری در متن تایپ شده دارد. فقط صدای دکمه‌ها را می‌شنید. دکمه‌های کی‌بورد را به صورت دو ردیف کلاویه‌های۱ سیاه در بالا و کلاویه‌های سفید در پایین می‌دید. پاهایش را طوری روی زمین می‌فشرد انگار پدال‌های نامرئی را زیر پاهایش حس می‌کرد. با هیجان خودش را به این سو و آن سو حرکت می‌داد و صداهای ناقص دکمه‌های کی‌بورد را قطعه‌ی «مارسِ ترکیِ» موتزارت می‌شنید

در همین احوالات، صدای بهم خوردن درِ شرکت او را متوقف کرد.

 


۱ نامِ کلیدهای پیانو

 

 

شاید این داستان ادامه داشته باشه...

۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

روز ۴۶ - انا لله و انا الیه راجعون

[ضمن عرض پوزش، ادامه‌ی داستان تایپیست به دلیلی که توی متن پیش‌رو توضیح می‌دم، امشب منتشر نمی‌شه.]
دو روزه خودمو جمع و جور کردم و سعی کردم از حال دگرگون شنیدنِ «انّا لله و انّا الیه راجعون، با نهایت تأثّر سرکار خانم صنم‌راد دعوت حق را لببیک گفت» به یه ثبات نسبی برسم. یعنی انقدرا با ایشون ایّاق نبودم و ۷ ۸ تا مرحله‌ی روانیِ سوگواری رو در ۲ ۳ تا پیام تلگرام، به صورت پشت هم به کسی که بهم خبر داده بود، گذروندم ولی توی مرحله‌ی افسردگی‌ش یکم بیشتر گیر کردم:
بی‌خیال! (انکار و تمسخر)
نه! (انکار و تعجب)
خیلی ناراحت شدم (شبه افسردگی)
خدا بیامرزدش (پذیرش واقعیت)

خانم صنم‌راد مدیر دبیرستان‌مون بود. مدیر روشنگر ولنجک که بعدا از ولنجک به اوین درکه تغییر مکان داد. من سال سوم اونجا رفتم. از همون روز اولی که آزمون ورودی مدرسه رو می‌خواستم بدم و باهم چشم تو چشم شدیم از طرز نگاهش ترسیدم. از این مدل نگاها داشت که بعد از تموم شدن حرف، هنوز نگاه ادامه داره و انگار منتظر یه تایید از مخاطبه. تاییدی که در زمان مدرسه به نظرم از سر دیکتاتوری بود و باید حرفش رو تایید می‌کردیم و بعدا با شناخت بیشتری که پیدا کردم، به نظرم استرسی از شنیدن جواب منفی بود که پشت نگاه زورگویانه پنهان کرده بود.
بعد از اون سعی می‌کردم به صورت ناملموسی از صحنه‌ای که حضور داشت، فرار کنم یا خودم رو از نگاهش پنهان کنم. حتی احساس می‌کردم وقتی دارم ازش دور می‌شم هم، روحش از بدنش می‌زنه بیرون و مثل برق و باد میاد یقه‌ی منو از پشت می‌گیره.
این ترس همش به شخصیت و نگاه اون خانم مربوط نبود، اصلا شاید بخش زیادی‌ش از درون من می‌اومد. وگرنه رفتارش به عنوان یه شاگرد آروم و زرنگ با من قابل قبول بود.
امشب وقتی توی تمام کانالای تلگرام مدرسه، حرف از نوشتن خاطراتِ «حتما خیلی شیرین» از خانم صنم‌راد پیش اومد، به ذهنم رسید حالا که فوت کرده اینا رو بنویسم و توی ذهنم پرونده‌ی خاطراتشون رو ببندم. ولی قطعا نمی‌فرستم برای مدرسه!
مواجهه‌ی دیگه‌ی من با ایشون وقتی بود که توی پیش‌دانشگاهی مشاور نداشتیم و ایشون شخصا نقش مشاور پیش دانشگاهی رو هم داشتن. صنم‌راد یه کمالگرا بود که توی کمالگرایی با مامانم رقابت می‌کرد. البته این رو بعدا استنتاج کردم. کل مسئله‌ش با من تعداد ساعتایی بود که توی هفته درس می‌خوندم، بدون در نظر گرفتن اینکه من شاگرد اول یا دوم کلاس بودم، تعداد ساعتای درس خوندنم باید بیشتر می‌شد! قضیه از این قرار بود که تا قبل از عید، روزهایی که تا ساعت ۳ توی مدرسه بودیم من نهایتا ۳ ساعت توی خونه درس می‌خوندم. یعنی ۶ روز * ۳ ساعت + ۶ ساعت جمعه = ۲۴ساعت در هفته. یه رقیب داشتم ۴۴ ساعت در هفته درس می‌خوند!(از اولشم تو کارِ پارت تایم بودم.) از یه حدی بیشتر نمی‌تونستم بخونم. بعد از عید هم روزایی که مدرسه نمی‌رفتیم، جز یه روز که شبیه معجزه بود و ۱۳ ساعت درس خوندم، تا روز قبل از کنکور نتونستم از ۹ ساعت بیشترش کنم. در حالی که اون رقیبم بعد از عید، روزی ۱۴ ساعت درس می‌خوند! صنم‌راد انقدر به این ساعتای من گیر داد که آخر یا خسته شد یا به نظرش نتایج آزمونای آزمایشیم قابل قبول بود؛ خدا رو شکر بعد از کنکور دیگه گیر نمی‌داد بهم!!!
[در پرانتز، مامانم هم به عنوان استاد مسلم قیاس می‌گفت با این اختلاف ساعت درس خوندن این رقیبت ۲۰۰ ۳۰۰ می‌شه و تو بالای ۱۰۰۰ می‌شی! عاشق این روحیه دادنشم! همیشه یه موضوعی برای ایراد گرفتن داره. امروز که اومد دنبالم بریم ختم همین خانم صنم‌راد، من روسری زمینه‌ی سرمه‌ای با فرم‌های منحنی کرم و گلبهی پراکنده سرم بود، یه پامو که تو ماشین گذاشتم، هنوز کامل نیومده بودم تو ماشین، گفت روسری مشکی ساده نداشتی؟]

من اون سال پیش دانشگاهی برخلاف تمام سال‌های عمرم ناخودآگاه مجهز به سلاح دایورت شده بودم و هر کاری که خودم صلاح می‌دونستم انجام دادم(خدا رو شکر). در همین مدت کمی که درس می‌خوندم یه سری توی تابستون خلاصه نوشتم، یه سری قبل از عید اصلاح کردم خلاصه‌هامو و یه سری بعد از عید توی برگه‌های آ۴ به صورت ۴ ستونه خلاصه‌ی کتابا و نکته‌های کتابا و آزمونا رو نوشتم. از لحاظ محتوا و وقتی که برای استخراج نکته‌ها گذاشته بودم، اون خلاصه‌ها طوری برام ارزشمند شده بود که نذاشتم احدی از همکلاسیام که منتظر لقمه‌ی حاضر آماده بودن، بفهمن من همچین چیزی نوشتم و دارم. شرایط خاصی بود و من بابتش خیلی زحمت کشیده بودم. ناراحت نیستم از این موضوع. توی خرداد این خلاصه‌ها رو می‌خوندم و به این وسیله هر سه روز همه‌ی کتابای دوم، سوم، پیش‌دانشگاهی رو دوره می‌کردم و تست می‌زدم کنارش. اختلاف ساعت ۳۵ ساعته‌ی من و رقیبم در هفته(۱۴۰ ساعت در ماه) بعد از عید، فقط منجر به ۱۰۰ تا اختلاف رتبه بود! اون ۵۰۰ شد و من ۶۰۰ شدم.(با تصور مامانم مقایسه کنید.)

نقش خانم صنم‌راد بعد از کنکور در انتخاب رشته هم پر رنگ بود. چون دوست داشت یکی از قبولی‌های مدرسه‌اش، معماری شهید بهشتی و هنرهای زیبا باشه. بماند.

با همه‌ی این خاطرات کمی ترسناک و ناخوشایند که ازش در ذهن دارم و شاید بیشترش هم مربوط به گیرنده‌ی ترسوی من بوده، مرگش برام ناراحت‌کننده‌ست، قطعا!

اون سر امیدوارکننده‌ی مرگ‌های تدریجی اطرافیان، همون بیداری و تلنگریه که بهمون می‌زنه. روزمرگی، هر روز، برامون لالایی «تا ابد زنده است بدن من» رو می‌خونه و مرگ اطرافیان، انگار چرت غفلت‌گونه‌ی آدم رو پاره می‌کنه. همونطور که مرگ ما یه روز، شاید، امیدوارم این تاثیر رو داشته باشه.
در هر صورت خدایش بیامرزد.

۷ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

روز ۴۵ - تایپیست جدید(۲)

هر روز دختر می‌آمد، جلوی صندلی‌اش می‌ایستاد، پشت مانتویش را بالا می‌گرفت؛ با مکثی می‌نشست و پشت مانتو را رها می‌کرد. کاغذهایی که باید تایپ می‌شدند را مرتب می‌کرد و در کاغذ نگهدار(paper holder) قرار میداد و خط‌کش آن را زیر اولین سطر بالای صفحه می‌برد تا خط به خط آن را تایپ کند و اشتباهی رخ ندهد. وقتی میزش را مهیا می‌کرد، پاهایش را جلو می‌برد و در جای مناسب تنظیم می‌کرد. کمرش را تمام مدت سعی می‌کرد صاف نگه دارد.
دستانش را روی کی‌بورد قرار می‌داد و شروع می‌کرد. روزهای اول مثل تمام تایپیست‌ها کلمات را پشت هم تایپ می‌کرد با ریتم یکنواختی از ضرباهنگ کوفتن دکمه‌ها و صدای ممتد دکمه‌ی space که چون بالا و پایین پریدن دختران سرخوشی دارد.                                                                                          از این دکمه خوشش می‌آمد، صدای شورانگیزی داشت.                                                                                                                                                                                                    بعضی وقتا دوست داشت صدای دکمه‌ی space ادامه داشته باشد و بدون توجه به ادامه‌ی متن آن را می‌زد.                                                                                                                                         ریتم یکنواخت یکی یکی زدن دکمه را دوست نداشت.                                                                                                             بنابراین دو بار زدن و بعد مکث کوتاه را امتحان کرد.                                                                                                                                                                                                                     
                                                                                                                                                                                                                                                            شبیه صدایی بود که در شب‌های بیابانی راه، وقتی در بالاترین تخت قطار دراز کشید بود می‌شنید.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      وقتی به خودش آمد که نصف صفحه را با فاصله پر کرده بود. نگاهی به دور و برش انداخت ببیند کسی متوجه صدای قطارِ تداعی شده است یا نه.

می‌خواست فاصله‌ها را پاک کند که دکمه‌ی backspace توجهش را به خودش جلب کرد. از دکمه‌هایی که صدای خاصی غیر از بقیه‌ی دکمه‌ها داشتند خوشش می‌آمد. انگار صدای backspace خلاف جهت صدای space در فضا پخش می‌شد. به جای آن‌که فاصله‌ها را با موس انتخاب کند و یک بار backspace را بزند، نگاهی به اطراف انداخت و دکمه را یک‌بار می‌زد و مکث می‌کرد، دوبار می‌زد و مکث می‌کرد، سه بار و چند بار هم امتحان کرد. صدای خام خام می‌داد. ریتمش را کمی تغییر داد. صدای مادرش را می‌شنید که می‌گفت خام، خام، می یام می خو رمت! و سر مادرش را می‌دید که به بدنش نزدیک می‌شد و همراه با خام خام کردن با بینی و لبش او را قلقلک می‌داد. وقتی ریسه می‌رفت، دوباره سرش را عقب می‌برد و این بازی تکرار می‌شد: خام، خام، می یام می خو رمت...
به نیمه‌ی فاصله‌ها که رسید یکی از همکارانش که از قضا در حین عبور از کنار میز دختر دیده بود که او یکی یکی فاصله‌ها را پاک می‌کند، سعی کرد محترمانه به او یاد بدهد که می‌تواند خیلی سریع‌تر از یکی یکی زدن backspace، متنی را پاک کند.

دختر متوجه شد که فعلا نمی‌تواند بقیه‌ی کلیدها را امتحان کند، تشکر کرد و با حالتی جدی از جایی که spaceها او را از متن جدا کرده بودند تایپ کردن را از سر گرفت. به خودش قول داد سر فرصت مناسب بقیه‌ی صداها را کشف کند و حالا وقتش نیست؛ بخصوص که همکار محترم کنجکاو شده بود که چطور کسی می‌تواند تند تایپ کند ولی نمی‌داند چطور تند پاک کند. دختر مجبور بود تا زمانی که همکار محترم از پرسه زدن بی‌خیال شود، با اژدهای درون کی‌بورد بازی کند. اژدهای درون کی‌بورد جست و خیز کنان، زیر حروف متن می‌دود و اگر دختر سریع روی دکمه نمی‌زد که توی سرش بخورد و منگ شود، اژدها کلید را بلند می‌کرد و با نفس آتشین دستش را می‌سوزاند!


در روزهای بعد ادامه دارد...

۴ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰