نوشته‌های دل‌آرام

۱۰۵ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «نزدیکا» ثبت شده است

روز ۴۲ - خودافشایی

من و من با خودمون تکرار می‌کنیم قواعد رو. با خودمون حرف می‌زنیم؛ پس اگر فعل جمع به کار می‌برم با خودم و خودم هستم. شما هم دوست داشتید می‌تونید به جمع ما بپیوندید. :)

***

قیافه‌م بچه‌گانه و ساده‌ست. این سادگی و سکوت، بعضا آدما رو به جایی می‌رسونه که خودِ خالی‌بند یا قشنگ‌تر بگم خیال‌بافی با صدای بلند، خودِ چاپلوس، خودِ خیانت‌کارشون رو نشون می‌دن و اگه صبر کنیم و به سکوت کردن ادامه بدیم قطعا خودافشایی‌های دیگه‌ای رو هم انجام می‌دن. این نوع نگاه بازیگرانه به رفتار آدما شاید نگرش منفی‌انگارانه‌ایه. شاید واقعا اما این بازی بازیگران زیادی داره!
یه سری نشونه مثل شکلِ حرکت دادن بدن(زبان بدن)، رفتارهای قبلی، استفاده از چه ادبیاتی، سکوت کردن و ... حس ششم ما رو هدایت می‌کنه به سمتی که رفتار اون آدم رو به کاری تعبیر کنیم که حس می‌شه نه در ظاهرش دیده می‌شه.
حالا قرار نیست بشینیم آدما رو ارزیابی کنیم و عکس‌العمل نشون بدیم، نه. به خودمون توجه کنیم. به شکل بدنمون دقت کنیم. شکلی که تو حالتایی که راحت نیستیم بهش می‌دیم. خودمون رو جمع می‌کنیم، دست به سینه می‌شینیم، ولو می‌شیم یا هرچی.

آگاهانه رفتار کردن سخته ولی کمک می‌کنه بعدا موقع ارزیابی، یادمون بیاد خب من اینطوری بودم، اونطوری بودم یا نبودم؛ به عنوان کسی که روبروی خودمون می‌شینیم، بتونیم ببینیم خودمون رو.

ما می‌تونیم در تعامل با افراد هر قسمتی از شخصیت‌مون رو که دوست داریم نشون بدیم یا ندیم اصلا، اما آگاه باشیم. تو لحظه‌های حساس حرف‌ها و تعاملات به چرایی رفتار خودمون و بقیه فکر کنیم.
اما یادمون نمی‌ره که من اول خودم رو در آغوش می‌گیره و نوازش می‌کنه بعد وقتی اشکالات خودم رو در نظر می‌گیره، خودم بیشتر همراهی و کمک می‌کنه تا بهتر بشه.

من خودم رو می‌بخشم، تحلیل می‌کنم و چرخه‌ی رفتار دوباره تکرار می‌شه.

۵ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

روز ۴۱ - Zoom in, Zoom out

یکی از اشکالات ما اینه که دقیق حرف نمی‌زنیم. یعنی راحت‌تر اینه که کمتر موضوع رو باز کنیم و به کلی‌گویی بسنده کنیم. احتمالا وقتی موضوع رو باز می‌کنیم به چالش کشیده می‌شیم و یا وقتی توی یه موضوعی ریز بشیم، در مورد موضوع بعدی هم مجبوریم دوباره ریز بشیم و به چالش کشیده بشیم، خب نمی‌صرفه! در نتیجه وقتی راجع به تلاش و پشتکار حرف می‌زنیم باز هم کلی‌ه. مثلا تلاش و پشتکار خیلی خوبه، نباید از تلاش دست برداشت و در ادامه‌ش داستان آدم‌هایی رو برامون می‌گن که مشکل و مسئله مثل بارون رو سرشون می‌ریخته و اینا رو می‌بینیم که با یه کاسه، نذاشتن هیچ قطره‌ای بیفته زمین! قطعا این‌طور نبوده و نیست. درسته که جنبه‌ی دراماتیک ماجرا باعث قلیان احساسات لحظه‌ای‌مون می‌شه اما هم موندگار نیست هم احتمال کشیده شدن به سمت کمالگرایی رو افزایش می‌ده.
امشب یه ساعت در حالی که پشت میز نشسته بودم، لپ‌تاپ روشن بود و برنامه‌ی ورد هم آماده بود تا توش بنویسم، هیچی به ذهنم نمی‌اومد. همون‌طوری که نشسته بودم رفتم سراغ کلی ایده(۱۵۰۰ ۱۶۰۰ تا) که یه جا نوشتم‌شون؛ هربار چیزی به ذهنم نمی‌رسیده، توی اینترنت سرچ کردم و موضوعات جدید رو به اون لیست اضافه کردم تا بعدا ازشون استفاده کنم. بعضیاشون واقعا ایده‌های خوبین اما مجبور می‌شم مسائل شخصی رو وارد نوشته کنم که تمایلی به بیان عینی رویدادهای زندگی شخصیم ندارم. گاهی استعاری و بسته اشاره‌ای می‌کنم اما هنوز مهارت کافی در نوشتن استعاری رو ندارم. علاوه بر این، همه‌ی آدما مشکلات و مسائل خاص خودشون رو دارن و شاید حوصله نداشته باشن چس‌ناله‌های بقیه رو بخونن/بشنون. وقتی مسائل، باز و تحلیل می‌شن، ما می‌تونیم نکته‌هاشو بگیریم، به شکلی که می‌خوایم یا لازمش داریم، استفاده‌ش کنیم. در نتیجه موضوعات شخصی رو یا توی دفترهای شخصی‌م می‌نویسم یا نمی‌نویسم اصلا.
کلافه، بلند شدم تلویزیون رو روشن کردم. از کانالای جدی مورد علاقه‌م که گذشتم متوجه شدم دنبال برنامه‌ی سرگرم‌کننده‌تری هستم که شبکه‌ی نسیم، خندوانه رو دیدم. همون وسطای برنامه که داشت استدآپ کمدی اجرا می‌کرد بدون اینکه به نوشتن فکر کنم، یاد نکاتی در مورد ایده‌پردازی افتادم و یاد فعالیت ناخودآگاه در پس‌زمینه‌ی فکر آدم که قبلا درباره‌ش نوشتم. این‌که نکته‌ی اصلی در مورد فعالیت‌هایی از نوع ایده‌پردازی/ حل مسئله، اینه که نیاز به ترکیبی از جدیت/ تلاش و سرگرمی داره. یعنی مدتی در موضوع عمیق بشی، مدتی رهاش کنی.
از اتاق فرمان اشاره می‌کنن کلی نشو، کلی نشو. بله در مورد نوشته‌ی روزانه‌ی وبلاگ ممکنه ۲ ۳ ساعت فعالیت نامربوط و سرگرم‌کننده به یه ایده برسه اما هرچقدر کار بزرگ‌تر باشه ممکنه این فرآیند بیش از یه بار تکرار بشه.
zoom in, zoom out, zoom in, zoom out,…
تو هربار تکرار این فرآیند، ایده چکش می‌خوره تا یه جایی بگیم، آهان این شکلی خوبه! این رو هم ما می‌گیم، نه اَبَر انسان! یه گریزی هم به دیشب بزنیم، واقعیت اینه که زمان از روی اَبَر انسان هم قشنگ رد می‌شه! یعنی نوجوونی و جوونی، اوج کمالگرایی آدمه و بعدش آدم یاد می‌گیره که متناسب با موضوع روی هرکاری انرژی و وقت بذاره. اصلا زمان رو درک می‌کنه.
علاوه بر این با تغییر زمان، احساسات و شرایط آدم هم تغییر می‌کنه و همون‌طور که ممکنه به عنوان عامل پیش‌رونده عمل کنه، ایده‌تون رو تکمیل کنه، کمک کنه از یه طرف دیگه به موضوع نگاه کنیم، ممکنه پس‌زننده هم باشه! مثلا اون ایده رو کلا بریزیم دور(اتفاق عجیب و بدی نیست اما بعد از این همه زحمت ناامیدکننده‌ست) ولی در نهایت نباید ناامید شد  چون همین موضوع که به ظاهر پس‌زننده‌ست به ایده‌ی دیگه‌ای رو به میدون میاره که بیشتر وقتا بهتره.

دوساله که به طور جدی این فراز و فرود داشتن زندگی رو با خودم تکرار می‌کنم. درک همین مسئله کمک کرده با آرامش و سلامت روان بیشتری فرودها رو تحمل کنم.

۴ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰

روز ۴۰ - خودش به تنهایی عنوان پرباری‌ست!

سیگاری نیستم اما گاه‌گاهی می‌کشم. وقتی عصبانی می‌شوم. سیگار کشیدن عصبانی‌ها را که دیدی؟ لب‌هایشان را با قدرت به بدنه‌ی سیگار فشار می دهند، چنان محکم می‌کشند که انگار می‌خواهند با یک حرکت تمامش کنند و بعد حجم دود زیادی که با فشار از دهانشان بیرون می‌دهند.
احساس می‌کنم وقتی عصبانی می‌شوم همین‌طور می‌کشم. هوای اطراف را با قدرت به بینی می‌کشم و سپس با همه‌ی وجود بیرون می‌دهم. انگار از شدت عصبانیت سیگار را به سیستم تنفسم فرو بردم. خوبی سیگار کشیدن من این است که پوکه‌اش را این‌طرف و آن‌طرف رها نمی‌کنم.

نصف غصه را زنانه می‌خورم، نصفه‌ش را مردانه روی دلم تلنبار می‌کنم. داد و قال را زنانه می‌کنم و قدم زدن و سیگار کشیدن را مردانه. گریه کردن فایده‌ای ندارد وگرنه حوصله‌ی گروکشی‌های زنانه مردانه در مورد گریه کردن را ندارم. وقتی با گریه کردن، روی دلم خالی می‌شود و حس می‌کنم دیگر راحت شدم، سردردش نا راحتم می‌کند.

چاره‌ی کار را هم می‌دانم: زمان! اَبَر مشکل صاف‌کنی ست. مشکل، اول بزرگ است ولی زمان که از رویش می‌گذرد له می‌شود و کوچک می‌شود. وقتی به مشکلات قدیم فکر می‌کنم آن‌قدرها بزرگ نیستند مگر دوباره سر و کله‌شان در همین زمان پیدا شود. بعید می‌دانم حالا از مواجهه با آن خنده‌ام بگیرد و به خودم بگویم سر چه چیزهای ناچیزی، خاطر مبارک همایونی‌مان را مکدر کردیم! با همین نگاه از بالا به پایین به مشکل! بعید می‌دانم! با این اوصاف، مشکل دیگر موضوعیت ندارد، باید تکلیف خودم را با زمان مشخص کنم. ساعت‌ها بخوابم یا ساعت‌ها قدم بزنم یا ساعت‌ها در فضای مجازی پرسه بزنم یا سرم را در کتاب مورد علاقه‌ام کنم یا بین این دوست و آن دوست و مهمانی خودم را گم کنم یا بنویسم یا یا یا یا!
زمان که گذشت به هر بدبختی، مشکل کوچک شد؟ حالا سیگار را از گوشه‌ی لبم به زباله‌دان می‌اندازم و با چکش از کادر خارج می‌شوم و به سراغش می‌روم.

حسن نوشتن در لحظاتی که واکنش‌های بدوی آدم غلیان می‌کند(مثلا عصبانی هستم) این است که همان نا خودآگاهی که بخشی از عصبانیتم را کنترل می‌کند، نوشته را نیز جلو می‌برد(احتمالا بعد از ۳۹ شب نوشتن متوالی، خیلی راحت‌تر این کار را می‌کند!). زمان که می‌گذرد، عصبانیت، سگ پا کوتاه بامزه‌ای می‌شود؛ در حالی که بالا پایین می‌پرد، واق واق کنان می‌رود و نوشته نیز تمام می‌شود. THE END.

۶ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰